விசித்திர உருளைch2008

"அரசே உங்களுக்கு ஒரு முக்கிய செய்தி கொண்டுவந்துள்ளேன்" நந்தவனத்தில் ஓய்வெடுத்துக்கொண்டிருந்த அரசர் வீரவர்மனிடம் பவ்யமாகச் சொன்னான் தளபதி நரசிம்மன்.

"சொல் நரசிம்மா"

"நம் தேசத்தின் வடக்கு பகுதியில் இன்று திடீரென்று ஒரு மாபெரும் சத்தம் கேட்டது, அங்கே காவற்பணியில்
ஈடுபட்டிருந்த நம் சேவகர்கள் ஓடிச்சென்று பார்த்த போது ஒரு விசித்திர காட்சி தென்பட்டது அரசே!"

"அதென்ன விசித்திர காட்சி நரசிம்மா?" ஆர்வமுடன் கேட்டார் அரசர்.

"இரும்பினால் செய்யப்பட்ட ஒரு பெரும் உருளை விண்ணிலிருந்து பெரும் சத்தத்துடன் விழுந்திருக்கிறது அரசே, நம் வீரர்கள் அருகில் சென்று பார்த்த பொழுது ஒரு சவம் அந்த உருளையின் உள்ளே
கிடந்திருக்கிறது"

"நான் உடனே அந்த உருளையை காண வேண்டும்,நாம் இப்பொழுதே புறப்படுகிறோம்,ரதத்தினை தயார் செய்யுங்கள்"

"உத்தரவு அரசே"

அரண்மனையில் இருந்து புறப்பட்ட ரதம் வடக்குப் பகுதிக்கு சூரிய அஸ்தமணத்திற்கு பின் வந்து சேர்ந்தது.

"அரசே நீங்கள் அருகில் செல்ல வேண்டாம்,என் உள்ளுணர்வு இதில் ஏதோ விஷமம் இருப்பதாக சொல்கிறது" கவலையுடன் சொன்னான் நரசிம்மன்.

"எதிரிகள் என் பெயர்கேட்டாலே காத தூரம் ஓடுவார்கள் என்பதை மறந்துவிட்டாயா நரசிம்மா? இந்த உருளை என்னை என்ன செய்துவிடப்போகிறது, நீயும் என்னோடு வா, உள்ளே என்ன இருக்கிறது என்று ஆராய்ந்துவிடுவோம்"

அரசரும்,நரசிம்மனும் மிகுந்த ஜாக்கிரதையோடு உள்சென்றனர்..

"இதென்ன அரசே நிறைய எண்களும் சில கைப்பிடிகளும் இருக்கின்றன?" வியப்புடன் கேட்டான் நரசிம்மன்.

"விந்தையாக இருக்கிறது நரசிம்மா! இங்கே பார் சிகப்பு வண்ணத்தில் நெருப்பென ஜொலிக்கிறது ஒரு விளக்கு!"

"ஆம் அரசே என் உடைவாளால் அதைக் கீறிப்பார்த்துவிடுகிறேன்" என்றவாறே தன் உடைவாளால் ch2008 என்கிற குறியீடு பொறிக்கப்பட்ட
சிகப்பு விளக்கை தொட்டான் நரசிம்மன்..

பெருத்த சத்தத்துடன் விண்ணில் சிறுபுள்ளியென மறைந்தது
அந்த விசித்திர உருளை.

"தோ பாரு மச்சி டிராமாலேர்ந்து கோமாளி பசங்க நேரா தெருவுக்கு வந்துட்டானுங்க"

தங்களை பரிகாசம் செய்கின்ற சென்னைத் தமிழ்மக்களை கண்டு
திகைத்து நின்றனர் அரசரும், நரசிம்மனும்.

2008ம் ஆண்டு புது வருட கொண்டாட்டத்தில் களைகட்டி இருந்தது
சென்னை.

காதல் 2007

கடற்கரை.

கடலைப் பார்த்துக்கொண்டே எவ்வளவு நேரம் இருப்பது?

பேச ஆரம்பித்தான் கார்த்திக்.

"ஏதோ பேசனும்னு சொன்னியே மலர்...."

"என்னை மன்னிச்சுடு,இனிமே உனக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமில்லை கார்த்திக்" உடைந்தகுரலில் வந்து விழுந்தது மலரின் வார்த்தைகள்.

அவன் எதிர்பார்த்ததுதான்.

மலருக்கு நிச்சயதார்த்தம் நேற்றுதான்
நடந்தது.

"தெரியும் மலர்"

"உனக்கு கவலையா இல்லையா கார்த்திக்,எனக்கு அழுகையா வருதுடா"

"இதுல அழுறதுக்கு என்ன இருக்கு? உனக்கு நிச்சயம் பண்ணியிருக்கற
மாப்பிள்ளை ரொம்ப நல்லவர்,படிச்சவர் அப்புறம் என்ன மலர்?"

"தெரியும் கார்த்திக்,ஆனா உன்னைப் பிரிஞ்சு எப்படி வாழப்போறேன்னுதான்
தெரியலடா"

"முதல்ல பிரண்டா இருந்தோம்,அப்புறம் காதலிச்சோம்,இப்போ பிரியறோம்,இதுல கவலைபட்டு என்ன ஆகப்போகுது மலர்?"

"எப்படிடா இவ்ளோ ஈஸியா உன்னால பேச முடியுது?"

அவள் கேட்டதை கவனிக்காமல் நாளை நடக்கவிருக்கும் தன் நிச்சயதார்த்தத்தை நினைத்தபடியே பேச்சைத்தொடர்ந்தான் கார்த்திக்.

ஓடிப்போனவள் - சிறு குறிப்பு

ரயிலின் ஜன்னலோரம் அமர்ந்திருந்தான் சத்யா. கண்கள்மூடி வாக்மேனில் பாடல்கள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்.

சத்யாவின் மடியில் தலைவைத்து படுத்திருந்தாள் பூங்கோதை. கண்களில் நிற்காமல் கொட்டிக்கொண்டிருந்தது
கண்ணீர் அருவி.

ரயில் மும்பையை நோக்கி விரைந்துகொண்டிருந்தது...

அப்பாவை பிரிந்து வந்ததை நினைத்து நினைத்து அழுதாள் பூங்கோதை. சிறுவயதிலேயே அம்மா இறந்துவிட்டதால் அப்பாதான் எல்லாம். இவளுக்காகவே மறுமணம் செய்யாமல்,தனி ஆளாக இவளை வளர்த்தவர்..

அப்பாவை யார் தரக்குறைவாக பேசினாலும் அவ்வளவுதான், எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போது ஆசிரியர் ஒருவர் தவறாக அப்பாவை சொன்னதற்கு நெருஞ்சி முள்ளால் அவரது சைக்கிளை பஞ்சர் ஆக்கியவள் பூங்கோதை.

அப்படிப்பட்ட அப்பாவை பிரிந்து......

சத்யாவை கல்லூரியில்தான் சந்தித்தாள்... கல்லூரியில் எந்த பெண்ணைக் கேட்டாலும் தனக்குப் பிடித்தவன்
சத்யா என்றுதான் சொல்வார்கள்.ஆறடி உயரம்...கூடைப்பந்து அணியின் கேப்டன். திறமையான விளையாட்டு வீரன். பூங்கோதை சத்யாவின் தீவிர ரசிகை,பின் காதலி,இப்போது மனைவி. கொடுத்துவைத்தவள் என்று தோழிகளின் வாழ்த்தோடு சத்யாவின் கரம்பிடித்தவள்.

சத்யாவிற்காக இன்று அப்பாவை பிரிந்து பயணிக்கிறாள்.....

சத்யா பிறந்துவளர்ந்தது மும்பையில்தான்,அவனது அப்பா அம்மா இருப்பதும் மும்பைதான். பாட்டிவீட்டிலிருந்து மதுரையில் படித்தவன்.

சத்யாவிற்கு மும்பையில் நல்ல வேலை கிடைத்திருக்கிறது, இனி மதுரை பக்கம் எப்போதும் வர விரும்பமாட்டான் சத்யா.

மதுரைக்கு பக்கத்தில் உள்ள ஒரு கிராமத்தில்தான் பூங்கோதையின் அப்பா வசிக்கிறார். வெள்ளந்தி மனிதர்.எப்படித்தான் தனியாக இனி வாழப்போகிறாரோ?

மும்பை வந்து நின்றது ரயில்.

சத்யாவின் வீட்டிற்குள் நுழையும்போதே பயம் கவ்விக்கொள்ள ஆரம்பித்தது...எப்படி சத்யாவின் அப்பா அம்மாவை பார்ப்பது?

படபடப்புடன் காலடி எடுத்துவைத்தாள் பூங்கோதை.

சத்யாவின் அப்பா பூங்கோதையின் அருகில்வந்து பேச ஆரம்பித்தார்.

"அண்ணன் கல்யாணத்துக்கு டூர்ல இருந்து வந்திடுவேன்னு சொல்லிட்டு ,அந்த ஹிந்திக்காரனோட ஓடிப்போயி என் தலையில மண் அள்ளி போட்டுட்டா எம் பொண்ணு, இனிமேல் நீ மட்டும்தாம்மா எம் மக"

மாமனாரின் வயதான கண்களில் தன் அப்பாவை பார்த்து சிலிர்த்தாள் பூங்கோதை.

ஒரு நடிகையின் கதை....

"ஹலோ சுகுமாரன், பூஜாஸ்ரீ பேசுறேன், என் கதையை படமாக்கனும், நீங்கதான் டைரக்டர், யாருகிட்டேயும் இதுபத்தி சொல்ல வேண்டாம், தேவையில்லாத குழப்பங்கள் வரலாம். இன்று மாலை 5 மணிக்கு என்னை வந்து பாருங்கள்,தேங்க்ஸ்,பை" துண்டிக்கப்பட்ட தொலைபேசியை கீழே வைக்காமல் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றான் சுகுமாரன்.

அதிர்ச்சி அடையாமல் எப்படி இருக்க முடியும்? தமிழகத்தின் நம்பர் 1 நடிகையாக,கனவுக்கன்னியாக திகழ்பவராயிற்றே பூஜாஸ்ரீ! அவர் கடித்த கொய்யாபழத்தை ஏலம்விட்டு தங்கள் அன்பை காண்பித்தார்களே தமிழக ரசிகர்கள்!!

இயக்குனராக வேண்டும் என்கிற என் பத்துவருட கனவு நிஜமாகப் போகிறதா!! பூரித்து நின்றான் உதவி இயக்குனராக பணிபுரியும் சுகுமாரன்.

அவர் கதையை படமாக்க வேண்டும் என்றாரே! எத்தனை ஹீரோக்களின் தூக்கம் கெடப்போகிறதோ தெரியவில்லை! எத்தனை நிஜங்கள் வெளியே தெரியப்போகிறதோ தெரியவில்லை!

பூஜாஸ்ரீ கவர்ச்சியில் மின்னும் நடிகைதான் என்றாலும் தைரியசாலி! பொள்ளாச்சியில் படப்பிடிப்பு நடந்தபோது ரசிகன் ஒருவன் கிண்டல்செய்ததற்காக அவனை ஓட ஓட செருப்பால் அடித்து விரட்டியவர்!

அவர் கதை என்றால் கண்டிப்பாய் அந்த நான்கெழுத்து இளம் நடிகரை பற்றி சொல்லாமலா போய்விடுவார்! இருவரும் காதலித்தது
இந்தியாவே அறியுமே!

அவரைப் பற்றி ஒரு கிசு கிசு வந்தாலே போதும், பத்தே நிமிடங்களில் அந்த பத்திரிக்கை விற்றுத் தீர்க்குமே! அவருடைய கதையை படமாக எடுத்தால்!
தமிழ்நாடு மட்டுமல்ல உலகமே எதிர்பார்க்கும் படமாக அல்லவா அமையும் இந்தப் படம்! சூப்பர் ஹிட்டாக படம் ஓடும்...நம்பர் 1 இயக்குனராக நான் வருவேன்!

கலர் கலராய் கனவுகள் விரிய சந்தோஷத்தில் குதித்தான் சுகுமாரன்.

மாலை 4.30 மணி.

பூஜாஸ்ரீயின் பங்களாவின் வரவேற்பரையில் காத்திருந்தான் சுகுமாரன்.

4.55க்கு படியிறங்கி வந்தது தமிழகத்தையே தன் விழியில் வைத்திருக்கும கனவுதேவதை.

"வணக்கம் மேடம்"

"வணக்கம், உட்காருங்க, மிஸ்டர். சுகுமாரன் எனக்கு சுத்தி வளைச்சு பேசறது
பிடிக்காது,நேரா விசயத்துக்கு வர்றேன். என் கதையை படமாக்கனும், இனிமேலும் எந்த ஒரு நடிகைக்கும்,பெண்ணுக்கும் இப்படி ஒரு நிலைமை வரக்கூடாது,தெரு நாய்களை மக்களுக்கு வெளிச்சம் போட்டு
காட்டணும், ரெண்டே மாசத்துல முடிச்சு ரிலீஸ் பண்ணனும், நீங்க சுறுசுறுப்பா இயங்குறத பலபேர் சொல்லி கேள்விபட்டிருக்கேன். அதனாலதான் உங்கள செலக்ட் பண்ணினேன், வாட் டூ யூ சே?" படபடவென்றுபேசினாள்.

"என்மேல நம்பிக்கை வச்சதுக்கு தேங்ஸ் மேடம், கண்டிப்பா சீக்கிரம் படத்தை முடிக்கலாம்..கதை டிஸ்கசன் எப்போ வச்சுக்கலாம் மேடம்"

"குட்,இப்படித்தான் வேகமா இருக்கணும், இப்பவே கதை சொல்கிறேன்,
தெருவில் சுற்றித்திரியற நாய்களால் சமீபத்துல பெங்களூருல ஒரு இளம்நடிகை கொல்லப்பட்டதை மையமா வெச்சு இந்தக் கதையை எழுதி இருக்கேன்.... தெருநாய்களை ஒழிப்பதை பத்திதான் கதை...என்று சொல்ல ஆரம்பித்தாள் பூஜாஸ்ரீ.

சிரிக்கவா அழவா என்று புரியாமல் சிலையாக கதைகேட்டுக்கொண்டிருந்தான் சுகுமாரன்.

ஒரு நடிகையின் கதை என்று பெரியதாய் விளம்பரம் கண்டு அடித்துப்பிடித்து அந்த பிரபல வாரப்பத்திரிக்கையை வாங்கி இந்தக் கதையை படித்துவிட்டு நானும் பத்து ரூபாய் செலவானதை எண்ணி சிரிக்கவா அழவா என்று புரியாமல் நிற்கிறேன்.

சர்வேசனின் 'நச்சென்று ஒரு கதை' போட்டிக்கு எழுதப்பட்ட சிறுகதை

வீட்டுப்பாடம்

"காதலிக்கும் போது ஒரு வார்த்தை பேசமாட்டாளான்னு
பின்னால சுத்தி சுத்தி வந்தீங்க இப்போ நான் எது சொன்னாலும் பிடிக்கலை"

"எது சொன்னாலும் எதிர்த்து எதிர்த்து பேசுற இல்ல, அப்புறம் எப்படி பிடிக்கும்?"

"எங்க அம்மாவீட்டுக்கு போகணும்னு சொல்லிடக்கூடாதே உடனே கோபம் பொத்துக்கிட்டு வந்திடும்"

"அதென்னடி மாசாமாசம் அம்மாவீட்டுக்கு போறது? அதுவும் சென்னைல இருந்து திருச்சிக்கு! போறதுக்கும் வர்றதுக்கும் செலவு கணக்குப்பாருடி...அப்புறம் போற எண்ணமே வராது!"


"அப்பப்பா! எப்போ பார்த்தாலும் கணக்கு பார்த்துகிட்டே இருக்கீங்களே! போன பிறவில கணக்கு வாத்தியாரா இருந்தீங்களோ! சே! வெறுப்பா இருக்கு"

"இப்படி கணக்கு பார்க்கலன்னா அப்புறம் எப்படி நான் குடும்பம் நடத்தறது. மளிகை கடைக்காரன்ல இருந்து பால்காரன்வரைக்கும் யார் பதில் சொல்றது? நம்மகிட்ட பணம்காய்கிற மரமெல்லாம் இல்ல"

"நீங்க ரெண்டுபேரும் இப்படி மோதிகிட்டு இருக்கறத உங்க பொண்ணு பார்த்துட்டு ஏதோ எழுத ஆரம்பிச்சுட்டா" சொல்லிப்போனார் அப்பா.

இருவருமாய் சென்று மகள்முன்பு அமர்ந்தோம்.

செல்லமகள் வீட்டுப்பாடம் எழுதிக்கொண்டிருந்தாள்.

"செல்லம் எங்கள பார்த்தவுடனே ஓடிவந்து ஏதோ எழுதினியாமே,தாத்தா சொன்னார்...என்னமா எழுதின?"

"எலியும் பூனையும், பாம்பும் கீரியும் போல அடிக்கடி மோதிக்கொள்ளும் உயிரினம் பற்றி எழுதுகன்னு வீட்டுப்பாடம் கொடுத்தாங்கப்பா அதுக்கு பதில் எழுதினேன்பா" என்றாள் பிஞ்சுமகள்.

"என்னடா எழுதினே" ஆர்வமுடன் கேட்டோம் நானும் என் மனைவியும்.

"அப்பாவும் - அம்மாவும்" ன்னு எழுதினேன்மா என்றாள் முத்துப்பல்காட்டி.

வீட்டின்பாடத்தை வீட்டுப்பாடம் மூலமாய் உணர்ந்து வெட்கித் தவறுணர்ந்து நின்றோம்.

நினைவெல்லாம் நித்யா...

"மச்சான் எழுந்திரிடா இங்க பாரு உன் கதை பிரசுரமாயிருக்கு" சத்தம்போட்டு என்னை
எழுப்பினான் என் விடுதி அறைத்தோழன் பிரபு.

துள்ளி எழுந்து தமிழகத்தின் மிகப் பிரபலமான அந்த வார இதழில் என் சிறுகதையை
கண்டவுடன் கண்ணில் நீர்துளிர்த்துவிட்டது.

எத்தனை வருட தவம் இது! எத்தனை வருட முயற்சி இது! வானத்து தேவதைகளே
எங்கே சென்றீர்கள்? உலகப் புகழ்பெறப்போகும் எழுத்தாளனுக்கு கிடைத்த முதல்
பரிசுக்கு வாழ்த்து சொல்ல மாட்டீர்களா?

மேகங்களே இன்றுமட்டும் பூக்களை மழையாக பொழியுங்கள். சரித்திரத்தில் இடம்பெறப்போகும்
ஒரு முக்கிய எழுத்தாளன் இன்று பிறந்திருக்கிறான் என்று உலகிற்கு சொல்லுங்கள்.

என் கைகள் சிறகாக மாறி விண்ணோக்கி பறக்க ஆரம்பித்த நொடியில்...

"டேய் என்னடா அமைதியாகிட்ட?" உலுக்கிய நண்பன் என்னை மீண்டும் இவ்வுலகிற்கு
அழைத்துவந்தான்.

"மச்சான்,என்கிட்ட கூட சொல்லவே இல்லை எப்போடா கதைய அனுப்பினே?" ஆர்வமுடன் கேட்டான்
நண்பன்.

அப்பொழுதுதான் எனக்கு உறைத்தது. இந்தக் கதையை நான் அனுப்பவே இல்லையே! யார் அனுப்பி இருப்பார்கள்?

"நான் அனுப்பவே இல்லடா,எனக்கே ரொம்ப குழப்பமா இருக்கு....யார் அனுப்பி இருப்பாங்க?"

"என்னது நீ அனுப்பலையா? அப்போ யாரா இருக்கும்...ம்ம்...டேய் அவளாதான் இருக்கும்டா" கண்ணடித்தான்
நண்பன்.

நித்யாதான் அந்த "அவள்". என் காதலி. பூக்களின் மனித வடிவம். என் கல்லூரியில் படிக்கின்ற ஐந்தடிமல்லிச்சரம்.

அவள் அனுப்பி இருப்பாளா என்று எண்ணிக்கொண்டே
கல்லூரிக்கு சென்றேன்.

"கங்கிராட்ஸ் டா" கைகுடுத்தாள் நித்யா.

"ஏண்டி, என் கதைய பத்திரிக்கைக்கு அனுப்பினா சொல்லமாட்டியா" செல்லக்கோபத்துடன் கேட்டேன்.

"என்னடா சொல்ற,நான் அனுப்பலையே" குழப்பத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள் என் நித்யா.

"என்னது நீ அனுப்பலையா? அப்போ எப்படி வந்தவுடனே கங்கிராட்ஸ் சொன்ன?"

"நோட்டீஸ் போர்ட்ல போட்டிருந்துச்சு அதனாலதான் சொன்னேன்"

"என்ன நடக்குதுன்னே புரியலை பத்திரிக்கைக்கு யார் அனுப்பினதுன்னு தெரியலை,அதுக்குள்ள நோட்டீஸ் போர்ட்ல வேற போட்டிருக்குன்னு சொல்ற, யார் இதை எல்லாம் பண்ணினது?"

"நான் தான்" பின்னாலிருந்து குரல்கேட்டது...

அங்கே...

திடுக்கிட்டு விழித்துப் பார்த்தேன்....மின்விசிறி நின்றிருந்தது...அறைத்தோழனின் குறட்டைச்சத்தம் தவிர
வேறு எதுவும் இல்லை...

அடடா எல்லாம் கனவா? சரி, கனவுலயாவது நம்ம கதைய பப்ளிஷ் பண்றாங்களே.... என்னை நானே சமாதான படுத்திக்கொண்டு மீண்டும் உறங்க சென்றேன்.

நித்யா சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.... "இதுதான் கதையா, இதே மாதிரி பலதடவை வந்துருச்சுடா"

தெரியும்டி செல்லம்...ஆனால் கனவுன்னு தெரிஞ்சதும் கதை முடிஞ்சிடும். ஆனா என் கதை இன்னும்
முடியலை...

அப்படியா எப்படி டா சொல்ற?

அதுவந்துடி....

இறந்த காதலியின் நினைவுகளுடன் தனியே இருட்டில் பேசிக்கொண்டிருந்த
என்னை கவலை கலந்த பயத்துடன் பார்த்து சென்றனர் என் விடுதி நண்பர்கள்.

தினமணிக் கதிரில் என் சிறுகதைகள்

இன்றைக்கு(25/11/2007) தினமணிக் கதிரில்,என் இரண்டு இரு நிமிடக் கதைகளை(14வது கதை, இடுகாடு), வலைப்பதிவிலிருந்து எடுத்து பிரசுரித்திருக்கிறார்கள்.

இந்தச் செய்தியை காலையில் எனக்கு தொலைபேசியில் சொன்ன நண்பர் யோசிப்பவர். அவருக்கு என் நன்றிகள்.

வசந்த மாளிகை - திரைவிமர்சனம்.

கே.எஸ். பிரகாஷ் ராவ்வின் இயக்கத்தில் வெளிவந்திருக்கும் காதல்
திரைப்படம்.

சிவாஜி கணேசனின் நடிப்புக் கிரீடத்தில் மற்றுமொரு வைரம் இந்தப்படம்.

கே.வி.மஹாதேவனின் இசையில் பாடல்கள் அனைத்தும் மிக இனிமை.

கவிஞர்.கண்ணதாசனின் வரிகள் படத்திற்கு மிகப்பெரிய பலம்.

ஒரு பணக்கார இளைஞனின் வாழ்க்கையில் நடக்கும் நிகழ்வுகளை
காதலுடன் சொல்கிறது "வசந்த மாளி...

பிரபல வார இதழில் இளம் பத்திரிக்கையாளனாக சேர்ந்திருக்கும் தன் காதலனை வாழ்த்துவதற்குச் சென்ற வாணிஸ்ரீ விக்கித்து நின்றாள்.

அந்த அறையின் ஜன்னலோர மேசைமீது வாயில் இரத்தம் கசிய இறந்துகிடந்தான் தன் மனம் கவர்ந்தவன்.

1973ம் வருடம் நடந்த இந்த துக்க நிகழ்வுக்கு முப்பத்தி நாலாவது நினைவு நாளை மனசுக்குள் மெளனமாய் நினைவு கூர்ந்தாள் வாணிஸ்ரீ.

இடுகாடு...

விபத்தில் இறந்து உடல்சிதைந்துபோனதால் உடனே
தகனம் பண்ணிவிட்டார்கள் முனியசாமியின் மனைவியை.

இரண்டுமணி நேரமாக எரிகின்ற சிதையை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் முனியசாமி.

முதலில் அவன் காதுக்கு இந்தச் செய்தியை சொன்னவன்
பெட்டிக்கடை வைத்திருக்கும் பால்பாண்டி.

பக்கத்து ஊர் திருவிழாவிற்கு சென்றுவிட்டு இன்றுதான்
ஊர் திரும்பினான் முனியசாமி.

முனியசாமி வீட்டிற்கு போய் பலமாதங்கள் ஆகிவிட்டது.மனைவி கோபித்துக்கொண்டு அம்மா வீட்டிற்கு போய்விட்டாள். இருமகன்கள்,அவர்கள் என்ன படிக்கிறார்கள் என்பதுகூட
இவனுக்கு தெரியாது.

வாயில் எப்பொழுதும் புகைந்துகொண்டிருக்கும் கருநிற சுருட்டு.

ஊருக்குள் முனியசாமிக்கு "அரைப்பைத்தியம்" என்று பெயர்.

எரிகின்ற சிதைமுன் நின்று மெளனமாய் அழுகின்ற
முனியசாமியை வியப்புடன் பார்த்தது காகம் ஒன்று.

முனியசாமி இடுகாட்டில் பிணம் எரிப்பவன்.

-நிலாரசிகன்.

பின்குறிப்பு : (இக்கதையை கீழிருந்து மேலாகவும் படிக்கலாம்....)

"14வது கதை"

நகரத்தை விட்டு நாற்பது கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்தது

கிரைம் நாவல் எழுத்தாளர் பத்ரியின் வீடு.


வீடு என்பதை விட அதை பங்களா என்றே சொல்லலாம்.

சத்யா வரவேற்பறையில் காத்திருந்தாள். சத்யா எழுத்தாளர் பத்ரியின் தீவிர ரசிகை.

அந்த வீட்டின் நிசப்தம் சத்யாவிற்கு புதிதாக இருந்தது.

"வாங்க வாங்க" என்றவாறே வந்து அமர்ந்தார் பத்ரி.

"சார் வணக்கம், நான் சத்யா உங்களோட தீவிர ரசிகை..."

"ஓ தெரியுமே என் பி.ஏ சொன்னான், நீங்க வர்றதா"

"உங்களோட அடுத்த நாவல் "14வது கதை" பத்தி தெரிஞ்சுக்க ஆவலா இருக்கேன் சார் "

"அது ஒரு சைக்கோவை பற்றியது. நகரத்தில் திடீரென்று இளம்பெண்கள் காணாமல் போகிறார்கள் அவர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்பதை பற்றியதுதான் 14வது கதை"


"தலைப்பே வித்தியாசமா இருக்கு சார்"


"அந்த சைக்கோ 13 பெண்களை கடத்தி கொன்றுவிடுகிறான், அவன் கடத்தப்போகும் 14வது பெண்ணை பற்றியதுதான் இந்தக்கதை"

"அந்த பெண் பெயர் என்ன சார்" ஆர்வமுடன் கேட்டாள் சத்யா.

"சத்யா" குரூரமாக சிரித்துக்கொண்டே கத்தியுடன் சத்யா நோக்கி முன்னேறினான் சைக்கோ பத்ரி.

மறுநாள் செய்தித்தாளில் சத்யாவின் புகைப்படம் பெரிதாக வந்திருந்தது.


"தொடர்கொலையாளி உயிருடன்பிடிபட்டான். பெண் ஐ.பி.எஸ் அதிகாரி சத்யாவிற்கு பிரதமர் பாராட்டு".

காதல் ரோஜாவே

புதுசாய் பூத்த மல்லிகைப்பூ போல் இருக்கிறாள். யாருக்குத்தான் அவளை பிடிக்காது...
அவள் சுடிதாரில் வந்தாலே தேவதை போல் இருப்பாள்.. நேற்று சேலையில் அவள் வந்த அழகை வர்ணிக்க அடடா தமிழில் வார்த்தைகளே இல்லையா!

பூக்களால் செய்த சிலையோ?...பட்டாம்பூச்சிகள் இருவிழியோ?

இவள் என்ன பச்சைக்கிளி ஜாதியா? இல்லை புள்ளிமான் இனமா?

ஒரு பார்வையிலே வீழ்த்திவிட்டாளே என்னை? அந்த கருவிழிக்குள் தொலைந்தே போனதே என் சிறு இதயம்?

வாழ்ந்தால் இவளோடு வாழவேண்டும்...இல்லை இவள் விழிக்குள் குதித்து புனிதமாக உயிர்விட வேண்டும்!

சரவணனின் மனதில் ஆயிரமாயிரம் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் பறந்துகொண்டிருந்தது..

இந்த நினைப்பிற்கு காரணம் கல்லூரியில் சரவணனுக்கு ஜூனியராக சேர்ந்திருக்கும் பூஜா.

ஐஸ்கீரிமில் செய்துவைத்த சிற்பம் போலிருப்பாள் பூஜா. யாருக்குத்தான் காதலிக்க தோன்றாது!

பூஜா கல்லூரியில் சேர்ந்து நான்கு நாட்க‌ளே ஆகிற‌து. அவளிடம் சென்று தன் மனதை திறந்தான் சரவணன்.

"பூஜா,ஒரு நிமிச‌ம்"

ஐந்த‌ரைஅடி பூ த‌லைதிருப்பி பார்த்த‌து.

"என‌க்கு சுத்தி வ‌ள‌ச்சு பேச‌ தெரியாது,உன்னை பார்த்த‌ உட‌னே என‌க்கு புடிச்சிடுச்சி...உன் கூட‌ வாழ்ந்தா என் வாழ்க்கை ரொம்ப‌ அழ‌கா,அற்புத‌மா இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்...சீக்கிர‌ம் ஒரு ந‌ல்ல‌ ப‌திலை...அவ‌ன் முடிப்ப‌த‌ற்குள் வ‌ந்துவிட்டாள் அவ‌ள் தோழி ரீனா.

சட்டென்று அங்கிருந்து விலகி, "சே இந்த‌ ஹிந்திக்காரி வ‌ந்து கெடுத்துட்டா" என்று அவ‌ள் தோழியை மனதிற்குள் திட்டிக்கொண்டே ந‌ட‌க்க‌ ஆர‌ம்பித்தான் ச‌ர‌வ‌ண‌ன்.
"ரீனா ந‌ம்ம‌ சீனிய‌ர் ச‌ர‌வ‌ண‌ன் என்கிட்ட‌ ஏதோ சொன்னார் ஒண்ணுமே புரிய‌ல‌டி" ஹிந்தியில் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள் பூஜா ஷெராவ‌த்.

சிகப்பு ரோஜா

மும்பை,அந்தேரி ரயில்நிலையம்.

கடந்து செல்லும் மின்சார ரயிலின் வேகமும்,கால்மீது நடந்து செல்லும்
மனிதர்களின் வேகமும் அவசர வாழ்க்கையை எடுத்துரைத்தது.

வினோத் அமைதியாக சிமெண்ட் பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்தான்.

எரிமலையாக வெடித்துக்கொண்டிருந்தாள், வித்யா.

"மொதல்ல என் பிரண்ட் சொன்னப்போ நான் நம்பலை, என் வினோத்தை
பத்தி எனக்குத் தெரியும் நீ உன் வேலைய பாருடின்னு சொல்லிட்டேன், பட்
இப்போ, இன்னைக்கு என் ரெண்டு கண்ணாலேயும் பார்த்தப்பறம்தான் புரியுது
அவ சொன்னது உண்மைன்னு!"


"இதுவரைக்கும் தப்பான எண்ணத்தோட நீ என்கிட்ட ஒரு நாளும் வந்ததில்லையே வினோத்!
நீயா இப்படி?"

பொறிந்து தள்ளினாள் வித்யா.

"ரெட் லைட் ஏரியாவுக்குள்ள நீ போறத பஸ்ல இருந்து பார்த்தேன் ,கடவுளே அது நீ இல்லாம
வேற யாராவதா இருந்திருக்ககூடாதா?

பொறுமையாய் அவள் பேசுவதை எவ்வித சலனமுமின்றி கேட்டுக்கொண்டிருந்த வினோத்
பேச ஆரம்பித்தான்.

"என்னை நீ புரிஞ்சுக்கிட்டது இவ்ளோதானா வித்யா? உன்மேல் என் உயிரையே வச்சிருக்கேன்
என் காதலை சந்தேகப்படுற உரிமை உனக்குக்கூட கிடையாது.

இன்னைக்கு காலைல எங்க வீட்டுப் பக்கத்துல ஒரு சின்னப் பையன் பிச்சை எடுத்துட்டு
இருந்தான்,விசாரிச்சப்போ அவனை யாரோ கடத்திட்டு வந்துட்டங்கங்கற உண்மை தெரிஞ்சுது.
அவன் அம்மா சிகப்பு விளக்கு பகுதியில பாலியல் தொழில்ல
ஈடுபடுறவங்கன்னும் தெரிஞ்சுது.
என் நண்பர்கள் சிலபேரும்,போலீஸும் சேர்ந்து அவனை மீட்டோம்.

அப்புறமா அவனை ரெட் லைட் ஏரியாவுல கொண்டு போய் விட்டுட்டு திரும்பி வரும்போதுதான் நீ பாத்திருக்கன்னு நினைக்கறேன்"

கடந்து செல்லும் ரயிலைப்போல தடதடவென்று பேசிவிட்டு
நடக்க ஆரம்பித்தான் வினோத்.

பெத்தவனால் நாலாயிரத்திற்கு விற்கப்பட்டு,பாலியல் தொழிலில்
பலவந்தமாய் ஈடுபடுத்தப்பட்டு,கடலில் விழுந்து தற்கொலைக்கு முயற்சித்தவளை காப்பாற்றி, உடலை நேசிக்காமல் உள்ளம் மட்டும்
நேசித்தவன் கோபமாய் நடந்துசெல்வதை பரிதவிப்புடன்
பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் வித்யா.

வானவில்லோ நீ?

அன்புள்ள திவ்யா....

என்னுயிரின் ஒவ்வொரு துளியிலும் நிறைந்திருப்பவளே..ஏனடி என்னைப் பிரிந்தாய்?

உனக்கென்று காத்திருக்கும் நிமிடங்களிலெல்லாம் மேகக்கூட்டமெல்லாம்
மல்லிகைபூக்களாக மாறும் அழகினை ரசித்திருக்கிறேன்.

அந்த காத்திருப்பின் ரம்மிய நிமிடங்களை இனி என்று பெறுவேன் கண்ணே!

காதல் மொழியை ஒரே பார்வையில் மொத்தமாய் சத்தமின்றி எனக்கு கற்றுத்தந்ததே உன் கண்கள்.... அந்தக் கண்களை இனி என்று பார்ப்பேன் கண்ணே!

பிள்ளை மனம்கொண்டவள் நீ....என்னை பிரிந்துவிட்டு மெளனமாய் இருக்க
உன்னால் எப்படி முடிகிறது திவ்யா?

உன் பிரிவைக்கூட தாங்கி இருப்பேன் கண்ணே....அழாமல் நீ
பிரிந்திருந்தால்...

காலத்திற்கு நம் காதல் புரியவில்லை... காதலுக்கும் நம் அருமை தெரியவில்லல. நம்மை பிரித்து வேடிக்கை பார்க்கிறது.

உன்னோடு வாழமுடியாத என்னால் உன் நினைவுகளோடு வாழ
முடிகிறேதே....

பிரிந்த நாளில் நீ தந்த வார்த்தைகள் மட்டுமே
இன்று என் வாழ்க்கையின் கனத்தை மடிதாங்குகின்றன.

காதலியுடன் வாழாமல் காதலுடன் வாழ்கின்ற
உன் ப்ரியமானவன்.

எழுதிய கடிதத்தை மீண்டுமொரு முறை படித்துவிட்டு அதனுடன் ரோஜாப்பூவொன்றை சேர்த்து கீழ்வைத்தேன்

நீர்வழிகின்ற என் கண்களை வியப்புடன் பார்க்கும் என் மகளைக்
கூட்டிக்கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தேன்
கல்லறைத்தோட்டத்தைவிட்டு.

ஊனம்

ரமேஷின் வீட்டிற்குள் நுழைய தயக்கம் கலந்த பயம் என்னை
முதல்முறையாய் ஆட்கொண்டது.
ரமேஷ் என் பக்கத்துவீட்டு பையன்.ஏழாம் வகுப்பு மாணவன்.

எப்பொழுதும் துறுதுறுவென்று இருப்பவன்.

"அண்ணா அண்ணா" என்று என்னிடம் பாசம்பொழியும் நல்லிதயம் கொண்டவன்.

அவனுக்கு இது நிகழ்ந்திருக்ககூடாது. பேருந்து விபத்தில் இடதுகை

நொறுங்கி கூழாகிப்போனது.

அறுவைசிகிச்சை செய்து அகற்றிவிட்டனர் ரமேஷின் இடதுகையை.

நேற்றுதான் மருத்துவமனைவிட்டு வீடு வந்திருக்கிறான் .

"ரமேஷ்....அண்ணா வந்திருக்கார் பாருடா" அரைத்தூக்கத்திலிருந்தவனை

மெதுவாய் எழுப்பினார் அவன் அம்மா .

"அண்ணா இனி என்னால மத்த பசங்க மாதிரி விளையாட முடியாதாண்ணா?"

என்னைக்கண்டவுடன் கண்ணில் நீர்மல்க கேட்டான் ரமேஷ.

"உனக்கு ஒண்ணுமில்லடா நீ முன்ன மாதிரியே விளையாடலாம், உன் பிரண்ட்ஸ்கூட வெளியே போகலாம்,எல்லாம் பண்ணலாம்டா"
நான் சொன்னதைகேட்காமல் அழத்துவங்கிவிட்டான் ரமேஷ்.

என் ஆறுதல்வார்த்தைகளால் அவனை சமாதானப்படுத்த இயலவில்லை

ஊனம்தந்தவலியை அவன் கண்களில் உணர்ந்தவனாய்
வீடுநோக்கி திருப்பினேன் என் சக்கரநாற்காலியை.

தில்லி To ஆக்ரா

"என்னங்க நாம எப்போ தாஜ்மஹால பார்க்க போறோம்?" ஆர்வமுடன் கணவனிடம் கேட்டாள் கனகம்.
"அடச்சே உன்னோட இதே வம்பா போச்சு ரெண்டு நாளா எப்ப வாய திறந்தாலும் தாஜ்மஹால் தாஜ்மஹால் ....மனுசன நிம்மதியா இருக்க விடமாட்டியா?" கோபத்துடன் கத்தினான் வாசுதேவன்.

"நம்ம பக்கத்துவீட்டு பஞ்சாப்காரி போய் பார்த்துட்டு வந்து என்னமா பேசுறா,என்னால சகிக்க முடியலிங்க "

"அவ புருசன் சர்கார்ல வேல பாக்குறான் டீ, என்னை மாதிரி குதிரைவண்டியா ஓட்டுறான் ?"
"

என்னைக்குத்தான் நீங்க நான் கேட்டு சரின்னு சொல்லியிருக்கீங்க" அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள் கனகம். ""சரி சரி உடனே கண்ணுல தண்ணி வந்துருமே? நாளைக்கு காலைல போலாம்" சொல்லிவிட்டு வெளியே சென்றுவிட்டான்.
மறுநாள் அதிகாலை உற்சாகமாய் எழுந்து உணவு தயார்செய்தாள் கனகம்.

தாஜ்மஹாலை நோக்கி ஆரம்பித்தது அவர்களது பயணம்

"எம்மாம் பெருசுங்க...என்னால நம்பவே முடியலை ... சாமி எப்படித்தான் கட்டினாங்களோ?" ஆச்சர்யத்துடன் தாஜ்மஹாலைக் கண்டு வாய்பிளந்தாள் கனகம்.

தாஜ்மஹால் அருகே திடீரென்று பரபரப்பு ஏற்பட்டது

"வழிவிடுங்கள்...ஓரம்போங்கள்" என்று எல்லோரையும் அதட்டிக்கொண்டே சென்றனர் குதிரையில் சென்ற இருவர்.
வெண்நிற குதிரையொன்றில் பரிவாரங்கள் சூழ தாஜ்மஹால் நோக்கி சென்றுகொண்டிருந்தார் ஷாஜஹான்

"ஐந்து வார்த்தைகளில் கதை- பிறப்பு"

"குழந்தை பிறந்திருக்கிறது"

"நம் இனமா, மனிதனா?"

ஐந்து வார்த்தைகளில் கதை

வேலை

"ஏன் வேலைய விட்ட?"

"பூமி பிடிக்கல"

நட்சத்திர தேடல்

மீசைதாத்தாவுக்கு எண்பது வயதுக்கு மேலிருக்கும்.

ஊருக்கு வெளியே வாழைத்தோட்டத்திற்கு அருகே ஒரு குடிசை
அவருடையது.

ஊருக்குள் அவர் வந்து பல வருடங்கள் ஆகிறது.

வாழைதோட்டத்திற்கு வேலைக்கு வருபவர்களின் குழந்தைகளுடன் மட்டும் பேசுவார்.

இரவானால் கயிற்று கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு வானம் பார்த்து நட்சத்திரங்களுடன் ஏதேதோ பேசுவார்.

"நிறைய நட்சத்திரம் இருக்கே இதுல நீ எந்த நட்சத்திரம் காமாட்சி" என்று இருபது வருடத்திற்கு முன்பு இறந்த காமாட்சிபாட்டியை நினைத்தபடியே கிடப்பார்.

" நான் டவுசர் போட்ட காலத்துல இருந்து பாக்கறேன்...வானத்துல அப்படி என்னத்ததான் பெரிசு பாக்குதோ" பீடியை பற்றவைத்துக்கொண்டே தன் நண்பனிடம் சொன்னான் பக்கத்து தோட்டத்து காவலாளி முருகேசு.

"இன்னைக்கு கிறுக்கு முத்திப்போச்சுடா, அந்திசாயறதுக்குள்ளேயே பெரிசு வான‌த்த‌ பார்க்க ஆரம்பிச்சுட்டாரு..."
சிரித்துக்கொண்டே மீசைதாத்தாவின் குடிசையை கடந்து சென்றனர் இருவரும்.
இவர்களது உரையாடலை கண்சிமிட்டியபடியே ரசித்துக்கொண்டிருந்தார் நட்சத்திரமாகிவிட்ட மீசைதாத்தா.

எம் பொழப்பு!

குளிச்சு ரெண்டு வாரமாச்சு...பரட்டை முடியுடன் என்னைப் பார்த்தாலே விரட்டி அடிக்கத்தான் எல்லோருக்கும் தோணும்.

அவங்கள சொல்லி தப்பில்லை. என் விதி. பிச்சை சோறு எடுத்து தின்கறதுக்கு சாகலாம்.

போனவாரம்கூட வாழ்க்கையே வெறுத்துபோய் வேகமா வந்த லாரிக்குள்ள பாஞ்சுட்டேன்...

என் நேரம் அப்பவும் சாவு வரலை. லாரிக்காரன் போட்ட பிரேக்ல அநேகமா டயரு தேஞ்சிருக்கும்.

கேவலமா கெட்ட கெட்ட வார்த்தையால என்னை திட்டி தீர்த்துட்டான் லாரி டிரைவர்.

அதுக்கப்புறம் ரெண்டு நாளா எங்கேயும் வெளியில போகல. பிள்ளையார் கோவில்லேயே படுத்துக்கெடந்தேன்.

எத்தனை நாளைக்குத்தான் சோறுதண்ணி இல்லாம இருக்க முடியும்?

அந்த கோவில் அர்ச்சகர் ரொம்ப நல்லவர். கொஞ்சம் சுண்டலும் பொறியும் தந்தார்.

தெருத்தெருவா சோத்துக்கு நாயா அலையறது மாதிரி கஷ்டமான வேலை வேற எதுவுமே இருக்க முடியாது.

இதெல்லாம் அந்த‌ எதிர்வீட்டு வாட்சுமேனுக்கு எங்க‌ புரிய‌ப்போகுது? எப்போ என்னை பார்த்தாலும் அடிக்க‌த்தான் வ‌ர்றான் ச‌ண்டாள‌ன். இருக்க‌ட்டும் ஒருநாள் அவ‌ன‌ உண்டு இல்ல‌ன்னு ப‌ண்ணிடுறேன்.

ச‌ரி ச‌ரி நேர‌மாச்சு ப‌க்க‌த்து தெருல‌ இருக்க‌ற‌ குப்பைத்தொட்டிக்கு போக‌ணும்... நாய்ங்க‌ வ‌ர்ற‌துக்கு முன்னால
போனாதான் சோறு கிடைக்கும்...

வாலாட்டிய‌ப‌டியே வேகமாய் ஓட‌த்துவ‌ங்கினேன் அடுத்த தெரு நோக்கி.

கறுப்பு வானவில் (இருநிமிடக் கதை)

இவனை நம்பி வந்திருக்க கூடாதோ? அடச்சே ஏன் இப்படி
எல்லாம் மனசு நினைக்குது? அவன் ரொம்ப நல்லவன்... மனசுக்குள் வினோத்தை பற்றி
பலவாறாக எண்ணியபடியே நகம் கடித்துக்கொண்டிருந்தேன்
இரவு மணி பதினொன்றை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது..

பத்து மணிக்கே வர்றேன்னு சொன்ன‌வ‌ன் இன்னும் வ‌ர‌லை. எப்ப‌வுமே ப‌க‌ல்ல‌ ம‌ட்டும்தான் வெளியில‌ வ‌ருவேன்.முத‌ல் முறையா இராத்திரி நேர‌ம்... அதுவும் இந்த‌ ப‌ஸ்டாண்டில் காத்து நிற்கிற‌து என்ன‌வோ போல‌
இருக்கு...வினோத் எப்படா வ‌ருவே நீ?

"ஹாய்" பின்னாலிருந்து கேட்ட‌ வினோத்தின் குர‌லில் திடுக்கிட்டு திரும்பினேன்.

"உன‌க்கு கொஞ்ச‌மாவ‌து அறிவிருக்கா,இப்ப‌டி லேட்டாக்கி என்னை பயமுறுத்திட்டியே!" திட்டிக்கொண்டே அவ‌ன் காரில் ஏறினேன்.

கார் வேக‌மெடுக்க‌த் தொட‌ங்கிய‌து.

ஏசி காற்றில் என் கூந்த‌ல் க‌லைவ‌தை
ர‌சித்த‌வாறே என் க‌ர‌ம்ப‌ற்றி பேச‌ ஆர‌ம்பித்தான் வினோத்

"சாரிமா...யாருக்கும் தெரியாம‌ காரை எடுத்துகிட்டு வ‌ர்ற‌துக்குள்ள‌ போதும்போதும்னு ஆயிடுச்சு"

"வினோத்..ரொம்ப‌ யோசிட்டுத்தான் உன்கூட‌ வ‌ர்றேன்.. என்னை ஏமாத்திட‌ மாட்டியே?"

"என்ன‌டா செல்ல‌ம் என்மேல் ந‌ம்பிக்கை இல்லையா?...அது ச‌ரி...இது என்ன‌ புருவ‌மா இல்ல‌
க‌றுப்பு வான‌வில்லா" என் புருவ‌த்தில் முத்த‌மிட்ட‌ ஆர‌ம்பித்தான் வினோத்.

அதிகாலை ஆறு ம‌ணி.

சே இவ‌னை ந‌ம்பி இப்ப‌டி மோச‌ம் போய்டோமே! இவ‌னை யோக்கிய‌ன்னு
நினைச்சு வ‌ந்தேன்ல‌ என் புத்திய‌ எதால‌ அடிக்க‌ற‌து?
இவ்வ‌ள‌வு ம‌ட்ட‌மான‌வ‌னா இவ‌ன்?

வினோத்தை திட்டிக்கொண்டே ந‌ட‌க்க‌ ஆர‌ம்பித்தேன் ப‌ஸ்டாண்டிலிருந்து என் வீடு நோக்கி.

இர‌ண்டாயிர‌ம் பேசிவிட்டு இருநூறு குறைச்சு த‌ந்தா கோப‌ம் வ‌ருமா வ‌ராதா?

மணல்வீடுகள்..(இருநிமிடக் கதை)

மெரினா கடற்கரை:

"இந்தக் கடல்மேல சத்தியமா சொல்லு நந்தினி நீ என்னை காதலிக்கவே
இல்லையா?" கண்ணில் நீர்துளிக்க கேட்டான் பாலா.

"இல்ல பாலா...உன் புரிதலில்தான் தப்பு இருக்கு. எனக்கு உன்னை பிடிக்கும்,
உன்கூட சினிமா,டிஸ்கோன்னு நான் சுத்தினதும் உண்மை, எனக்கு ஊர்சுத்துறது ரொம்ப பிடிக்கும்,அதுக்கு ஒரு ஆள் தேவைபட்டுச்சு. தேட்ஸ் ஆல்! இதுக்கெல்லாம் பெயர் காதல்,கத்தரிக்காய்ன்னா சுத்த
பைத்தியக்காரத்தனம் பாலா" இயல்பாகச் சொன்னாள் நந்தினி.

"எப்படி உன்னால இப்படி பேச முடியுது? உனக்கு மனசே இல்லையா நந்தினி"

"யார் சொன்னா? எனக்கு மனசுமிருக்கு,வாழ்க்கை பத்தின தெளிவும் இருக்கு
அடுத்த வாரம் எனக்கு நிச்சயதார்த்தம் மாப்பிள்ளை அமெரிக்காவுல சாப்ட்வேர் இன்ஞ்சினியர்" நான் வர்றேன் பாலா.

விறுவிறுவென்று நடந்து செல்லும் நந்தினியை தடுக்கமுடியாமல் கடலை
வெறுத்துப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் பாலா.

மியாமி கடற்கரை:

"நீ ஒரு இந்தியன், நல்ல குடும்பத்து பையன்ங்கறதாலதான் உன்னன உயிருக்கு
உயிரா காதலிச்சேன் அருண். ஆனா இப்போ நாம பிரிஞ்சுடலாம்னு ஈஸியா சொல்றியே
இது உனக்கே நல்லா இருக்கா?" கோபமாகக் கேட்டாள் ஜெனிபர்.

"உண்மைதான் ஜெனிபர், எனக்கும் உன்னை பிடிச்சிருந்தது ஆனா நீ நினைக்கிற மாதிரி
உன்னை என்னால கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. நீயும் ஒரு இந்திய வம்சாவளிப் பெண்தான்.
ஆனா நீ வளர்ந்த விதம் வேற உன்னால எங்ககுடும்பத்து பெண்ணா இருக்க முடியாது" கவலையின்றி
பேசினான் அருண்.

"சே நீ எல்லாம் ஒரு மனுசனா? உன்னை காதலிச்சத நெனச்சா வெட்கமா இருக்கு..கெட் லாஸ்ட் யூ கோவர்ட்"
ஆவேசமாக திட்டிவிட்டு எழுந்து சென்றாள் ஜெனிபர்.

"அப்பாடா நிம்மதி இனிமே எனக்கு அப்பா அம்மா பார்த்திருக்கற நந்தினியை கட்டிக்கவேண்டியதுதான்
அவ ரொம்பநல்ல குடும்பபெண்ணாம்" அப்பா போன்ல சொன்னதை நினைத்துக்கொண்டே கடலை
ரசிக்கத்துவங்கிய அருணைக் கண்டு கைதட்டி சிரித்தது ஒரு மெரினா அலை.

கொடுத்துவைத்தவர்...(இருநிமிடக் கதை)

கடற்கரை.

பிள்ளையார் சிலையை கரைக்க ஒரு கூட்டம்
கடல்நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது.

சடசடவென்று வேகமாக பெய்யத் துவங்கியது மழை.

மழைக்கு ஒதுங்க அருகிலிருக்கும் கோவிலுக்குள் ஓடத்துவங்கினர்
சிறுவர் சிறுமியர்...ஓட்டமும் நடையுமாக கோவிலுக்குள் நுழைந்தனர்
பெரியவர்கள்.

மழையில் நனைந்துகொண்டே மெதுவாய் கோவிலை அடைந்தனர்
காதலர்கள்.

கடல்நீரில் கரையவேண்டிய பிள்ளையார்
மழைநீரில் கரைந்துகொண்டிருந்தார்.

"கொடுத்துவச்ச பிள்ளையாருப்பா உப்புத்தண்ணில
கர்யாம நல்ல தண்ணீல கர்யிராரு"

முணுமுணுத்துக்கொண்டே சென்றாள் பஞ்சுமிட்டாய்
விற்கும் கிழவி.

"போனோமா வந்தோமான்னு இருக்கணும்"(இருநிமிடக் கதை)

இரவு மணி இரண்டு.

வேகமாய் நடந்துகொண்டிருந்த‌ மகேசுக்கு வியர்த்துக்கொட்டியது .. .அந்த தெருவில் அவனைத் தவிர யாரும் இல்லை..
"சே எங்க அப்பனுக்கு அறிவே கிடையாது" மனசுக்குள் தன் தகப்பனை திட்டியவாறே நடையில் வேகம் கூட்டினான்.

அவனுக்கும் அவன் அப்பாவிற்கும் நடந்த உரையாடல் அவன் மனதில்
நிழலாடியது...

"அப்பா என்னை ஏன் தொந்தரவு பண்றே...நீ போய் கொடுத்துட்டு வரலாம்ல?"

"இல்லடா முன்னமாதிரி என்னால அலைய முடியல...கைகால் எல்லாம்
நடுங்க ஆரம்பிச்சுடுது வயசாகுதுல்ல?"

"அதுக்காக மும்பைல இருந்து நான் வந்து இந்த பூனாக்காரன பார்க்கணுமா?"

"இந்த ஒரு தடவை பொறுத்துக்கோ,இனி உன்னை நான் கூப்பிடல"

"சரி சரி உடனே கோவம் வந்துருமே?,நானே போறேன்"

இப்போது பூனே ரயில் நிலையத்திலிருந்து இரண்டுகிலோமீட்டர்தூரத்தில் இருக்கிறான் மகேசு.

மடியில் கனத்தை வைத்துக்கொண்டு யாருக்குத்தான் பயமிருக்காது?

இன்னும் அரைகிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கிறது பிரணாவ் சேட்டின் வீடு.

அப்பா சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது "போனமா வந்தமான்னு" இருக்கணும் டா..
உனக்காக காத்துகிட்டு கிடப்பேன் சீக்கிரம் கொடுத்துட்டு
வந்துடு...
நாய்களின் குரைப்புச் சத்தம் அதிகமாகிக்கொண்டே போனது..

மகேசுக்கு நாய்கள் என்றால் ரொம்ப பயம்.. சின்ன‌ வ‌ய‌தில் ஒருமுறை
தெரு நாயொன்று விர‌ட்டிய‌தில் கிழே விழுந்து முட்டில் ஏற்ப‌ட்ட‌ த‌ழும்பு இன்னும் இருக்கிற‌து.
சே இந்த பிரணாவ் சேட்டுக்கு அறிவே கிடையாது என் உசிர எடுக்கிறானே என்று சலித்துக்கொண்டே நடந்தான் மகேசு.

அதோ அந்த‌ முனையில்தான் வீடு.. வீட்டை நெருங்கி மெதுவாய் க‌த‌வை
தட்டினான் மகேசு.
இருநிமிட‌ம் க‌ழித்து "கோன்" என்று தூக்க‌க‌ல‌க்க‌த்தில் கேட்டவாறே கதவை திறந்த
சேட்டின் நெஞ்சில்தான் கொண்டுவ‌ந்த‌தை கொடுத்துவிட்டு
விசில‌டித்துக்கொண்டே திரும்பி ந‌ட‌ந்தான் ம‌கேசு.

சேட்டின் அல‌ற‌ல் ச‌த்த‌ம் கேட்டு மிர‌ட்சியுட‌ன் தலை உயர்த்தி பார்த்த‌து ஒரு தெருநாய்.